Urocza miejscowość wypoczynkowa położona w dolinie Złotego Potoku, u stóp Kopy Biskupiej. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1268 r. W 1372 r. miejscowość wymieniona została jako Arnoldi villa, później Arnoldsdorff (wieś Arnolda). Wieś założona przez osadnika i późniejszego pierwszego sołtysa-Arnolda, należała długo do biskupów wrocławskich. Wydobywano tu złoto, odbywały się słynne procesy czarownic. Po wojnie trzydziestoletniej wybuchła epidemia dżumy. Tę podgórską wioskę często nawiedzały powodzie. Największa miała miejsce w 1903 r. Wówczas to przybyła tu cesarzowa Prus Wiktoria Augusta. W okresie międzywojennym na stokach wzniesień zbudowano wiele willi, a w dolinie Złotego Potoku domy wczasowe sanatoria i pensjonaty. Najstarszy, wzmiankowany w XV w. obiekt, to kościół św. Bartłomieja. W latach 1753-54 przebudowany został w stylu barokowym. Zniszczony podczas powodzi 1903 r., został rozebrany, a na obecny neogotycki kościół wzniesiono w pobliżu starego miejsca. Zespół dworski, wzmiankowany w 1339 r., w obecnej bryle powstał w II poł. XIX wieku na miejscu dawnego dworu obronnego z XVI w. Z tego okresu zachowała się fosa i fragment murów. Z 1909 roku pochodzi zapora przeciwpowodziowa, licząca 15,4 m wysokości i 50 m długości. Zabezpiecza ona okolicę przez wezbranymi wodami Złotego Potoku. W 1997 r. wieś nawiedziła kolejna wielka powódź. Wody Złotego Potoku zabrały całkowicie lub znacznie uszkodziły 5 budynków mieszkalnych. Zalanych zostało 8 gospodarstw i zerwane 2 mostki. Wody spływające z gór zniszczyły drogi i szlaki turystyczne. Większość zniszczeń zdołano usunąć: odbudowano domy, zmodernizowano tamę.