Instytut Dydaktyczno-Naukowy im. Vincenza Priessnitza Ośrodek Formacyjno-Rehabilitacyjno-Wypoczynkowy

Zbudowany w 1882 r. jako sanatorium „Ferdinandsbad” należał do największych obiektów uzdrowiska Bad Ziegenhals. W czasach uzdrowiska w sanatorium stosowano, podobnie jak w innych głuchołaskich sanatoriach, metody wodolecznicze Sebastiana Kneippa. Leczono tutaj kąpielami, okładami i zawijaniem ciała w prześcieradła i polewaniem wodą o różnej temperaturze z dodatkami np. miazgi drzewnej lub igliwia sosnowego. Kąpiele i okłady uzupełniano aktywnością na świeżym powietrzu, dietą bogatą w warzywa, noszeniem lnianej bielizny oraz piciem krystalicznie czystej wody z okolicznych źródeł.

Spośród innych głuchołaskich sanatoriów uwagę zwraca interesująca bryła budynku. W jej eklektycznych dekoracjach frontowych, odnajdziemy nawiązania do baroku i secesji. Liczne zdobienia i kunsztownie opracowane metalowe detale z ażurowymi osłonami szczytów elewacji i lambrekin na krawędzi zadaszenia tarasu elewacji frontowej, stanowią motywy charakterystyczne dla stylu „szwajcarskiego”.

Przez wiele lat, aż do zakończenia II Wojny Światowej, sanatorium zarządzały Urszulanki, które zmieniły jego nazwę na „Marienfried”.  W tym czasie w pomieszczeniach ośrodka funkcjonowała szkoła gospodarstwa domowego dla dziewcząt oraz klasztor a w latach wojny szpital wojskowy.

Z historią sanatorium silnie związana jest postać znanego na Górnym Śląsku księdza Ludwika Skowronka, autora popularnej i wciąż wznawianej książeczki „Droga do Nieba”, który jako rezydent sanatorium spędził w nim ostatnie lata życia (1923 - 1932).

Po 1945 r., aż do końca lat 80 – tych XX w. władze komunistyczne nakazały usunięcie zakonnic a w pomieszczeniach ośrodka urządziły szkołę przemysłu papierniczego. W kolejnych latach ośrodek został przekazany na potrzeby Centralnego Związku Spółdzielczości Kółek Rolniczych Samopomoc Chłopska. Po 1989 r. ośrodek odzyskały urszulanki i wydzierżawiły go Katowickiemu Urzędowi Wojewódzkiemu organizującemu w budynku zielone szkoły. Po wielkiej powodzi z  6 lipca 1997 r. która zniszczyła dolne pomieszczenia „Skowronka” - w obliczu braku środków na remonty, zgromadzenie zdecydowało się przekazać w użytkowanie Caritas Diecezji Opolskiej. Trwający kilka lat remont pozwolił na ponowne odsłonięcie urody „Skowronka”. We wnętrzach łączących historyczne detale ze współczesnymi wymogami komfortu poza funkcjami wypoczynkowymi i rehabilitacyjnymi ośrodek pełni funkcje nowoczesnego centrum konferencyjnego, rekolekcyjnego i kulturotwórczego.