Janusz Zarenkiewicz

Janusz Zarenkiewicz - brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Seulu 1988 oraz brązowy medalista Mistrzostw Europy Budapeszt 1985. Międzynarodowy Mistrz Danii 1984 jak również wielokrotny Mistrz Polski w wadze ciężkiej i superciężkiej 1977, 1979, 1981, 1982, 1986, 1987 i 1989.

Odznaczony: Srebrny Krzyż Zasługi 1988, Zasłużony dla KGHM 1999, Zasłużony dla ZG Rudna, Zasłużony za Długoletnią Służbę, Złoty Medal za krzewienie idei Olimpijskiej nadany przez  Polski Komitet Olimpijski 2018. Od 2014 roku jest Honorowym Obywatelem Miasta Lubina. Żonaty - żona Bożena od 39 lat. Ma dwóch synów, czworo wnucząt (dwie wnuczki i dwóch wnuków) oraz piąte wnuczątko w drodze.

Urodzony 3 sierpnia 1959 roku w  Głuchołazach. Wychowywał się w rodzinnym domu w sołectwie Nowy Las. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Nowym Lesie a następnie w Starym Lesie. Po jej ukończeniu podjął naukę zawodu w Zespole Szkół Zawodowych w Nysie na kierunku kierowca – mechanik. W 1994 roku uzupełnił wykształcenie  w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Zielonej Górze o kierunku społeczno - prawnym.

To właśnie na etapie tzw. samochodówki, namówiony przez kolegów poszedł pierwszy raz na trening bokserski w Pogoni Prudnik (1976 – 1977), a pierwszym trenerem pięściarstwa był    Stanisław Żuchowski. Małe sukcesy towarzyszyły mu od samego początku, choć było również kilka porażek. Ale pierwszy prawdziwy sukces przyszedł w roku 1977, kiedy to w Łodzi na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży, w barwach Pogoni Prudnik, w wadze ciężkiej zdobył złoty medal i tytuł Mistrza Polski. Zachęcony pierwszym, krajowym sukcesem do ciężkiej pracy          pięściarza w roku 1979 już jako zawodnik wagi superciężkiej wywalczył ponownie złoty medal i Mistrzostwo Polski w barwach Klubu Moto Jelcz Oława (1978 – 1983) na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Chojnicach.

Barwy klubowe młodego Janusza zmieniały się rzadko, ale były uwarunkowane od miejsca zatrudnienia.  Był pracownikiem Jelczańskich Zakładów Samochodowych w latach 1978 – 1983, następnie od 1983 do 2013 roku był zatrudniony w KGHM O/ZG Rudna w Polkowicach  gdzie pracował jako górnik – wydawca materiałów wybuchowych. Równocześnie w tym okresie był ratownikiem górniczym przez okres 14 lat tj. do roku 2013. Obecnie na emeryturze.

Dla Klubu Moto Jelcz Oława wywalczył w latach 1981 - 1982 złote medale i tytuły Mistrza Polski w wadze superciężkiej. W roku 1983 Janusz Zarenkiewicz zmienia barwy klubowe i kontynuuje karierę pięściarską z największymi sukcesami w Zagłębiu Lubin. W roku 1984 startuje w Międzynarodowych Mistrzostwach Danii, gdzie po zaciętych pojedynkach zdobywa złoty medal i tytuł Międzynarodowego Mistrza Danii. Po tym sukcesie w roku 1985 Zarenkiewicz zdobywa na Mistrzostwach Europy w Budapeszcie brązowy medal oraz dla Zagłębia Lubin srebrny medal Mistrzostw Polski. Następnie w latach 1986 – 87 ponawia swoje sukcesy na arenie krajowej zdobywając złote medale i tytuły Mistrza Polski w wadze superciężkiej. Dodatkowo w roku 1987 wziął udział w zawodach bokserskich  Inter Cap w Hemsbach Republika Federalna Niemiec gdzie wywalczył złoty medal pokonując m.in. Wiaczesława Jakowlewa oraz Aleksandra Mieruśniczenko i Andreasa Shnidersa. Na Igrzyska Olimpijskie w Seulu Pan Janusz jedzie w grupie 17 pięściarzy  i można powiedzieć, że są to ostatnie udane dla polskiego pięściarstwa igrzyska. Zarenkiewicz melduje się w półfinale, jednak pochodzący z ówczesnej Jugosławii lekarz nie dopuszcza go do wali z Lennoxem Lewisem. Do kraju Pan Janusz wraca z brązowym medalem Igrzysk Olimpijskich. W roku 1989 historia zatacza koło i ostatni znaczący tytuł (podobnie jak pierwszy) Janusz Zarenkiewicz zdobywa w Łodzi na Mistrzostwach Polski, gdzie ponownie staje na najwyższym podium.

W swojej sportowej karierze Pan Janusz stoczył 207 walk z czego wygranych 168 pojedynków, przegranych 36 oraz 3 remisy. W historii Polskiego Boksu wpisał się złotymi głoskami.

Boks nie skończył się dla Janusza Zarenkiewicza wraz z zakończeniem kariery zawodnika. W roku 1994 utworzył w Lubinie Miejski Klub Bokserski, w którym działał jako trener i działacz sportowy do roku 2000.

W swoich wypowiedziach zawsze nawiązuje do rodzinnych stron, gdzie się urodził, wychowywał i zdobywał podstawową edukacje sportową. To w Nowym Lesie odbywał pierwsze przebieżki z domu do krzyżówki w Charbielinie (ok. 6 km) pomiędzy pracą na roli, a nauką. W latach siedemdziesiątych to była nienaturalna sytuacja, że ktoś zdaniem innych biega bez celu. Ale kiedy przyszły już poważne pojedynki, to mieszkańcy rodzinne wsi w niedzielne popołudnie, zaraz po mszy świętej spieszyli do domu by oglądać walki Janusza Zarenkiewicza. Miłym wspomnieniem jest czas spędzany na basenie miejskim w Głuchołazach oraz wędrówki po Górze Parkowej z kościółkiem na wiszących skałach i wieżą widokowa przy schronisku.

Po zakończeniu kariery pięściarskiej odkrył w sobie pasję śpiewu chóralnego i podjął działalność artystyczną w Męskim Chórze Górniczym przy Zakładach Górniczych Lubin od 1999 do chwili obecnej. Wraz z wymienionym chórem koncertował w takich krajach jak Ukraina, Czechy, Węgry, Chorwacja, Słowenia, Niemcy, Francja, Szkocja, Malta, Gruzji.